Het gonst nog na in mijn hoofd. De ontmoetingen en gesprekken van gisterenavond.
Sommigen leken nog op vroeger en dan dertig jaren ouder.
Anderen was ik straal voorbij gelopen als ik ze spontaan op straat tegen zou komen.
30 jaar later
Wat wil je van elkaar weten? Ben je verliefd, verloofd of net niet getrouwd?
Wezenlijk contact
Wat is het kantelpunt voor jou geweest de afgelopen 30 jaar, vroeg iemand aan de man naast mij op de barkruk. Ik hoor de vraag en luister. Zie de emotie bij de ander. Je bent direct in het leven. Mooie vraag, bedenk ik me.
Nieuwe periode
Het verleden komt voorbij, opnieuw in beeld. Een van ons had een stapel brieven bij zich van die tijd; brieven die we aan haar gestuurd hadden toen ze in het ziekenhuis lag. Ze was er opnieuw content mee.
Voordat ik het wist was ik terug in de tijd.
Een nieuwe periode in mijn leven; op kamers wonen met drie andere studenten. Elke zondag avond met de bus en trein naar Leusden. Op vrijdagmiddag weer terug om het weekend thuis te vieren.
Memories
Een tijd van ontdekkingen met klasgenoten, vrijheid, onzekerheden.
Kamperen, zingen met de gitaar, met zijn tienen slapen in de woonkamer, tegelijkertijd niet wetend wat het leven ons zou brengen.
Een soort van nostalgie komt voorbij: wat waren we toen heerlijk onbezonnen.
Emoties
In het eerste jaar van de opleiding overleed ook mijn jongste broer.
Dit had diepe indruk gemaakt.
Herinneringen komen onmiddellijk naar boven; het medeleven, hun aanwezigheid bij de begrafenis. De lieve briefjes op mijn kamer van huisgenoten bij terugkomst.
Ook had een aantal van ons de opleiding voortijdig afgebroken, in het eerste, tweede en zelfs nog in het vierde jaar, om verschillende redenen. Ook deze verhalen kwamen tot leven.
Nieuwe kansen
Zo’n reünie maakt dat je stilstaat in de tijd en terugkijkt. De kans om opnieuw te vertellen over dat waarvan je niet meer wist dat het nog ergens in je was. Het wordt weer even aangeraakt.
In de auto naar huis stromen de tranen over mijn wangen, dankbaar om deze ontmoetingen.
Februari 2015