Vandaag ben ik werkzaam bij meneer Klaassen.
Meneer is 88 jaar, woont samen met zijn vrouw en is aan de laatste periode van zijn leven begonnen. Het is een rustige dag. Mevrouw is boodschappen doen. Terwijl ik zijn voeten verzorg, raken we in gesprek. Hij heeft veel pijn en is zwaarmoedig van aard.
Ik zou zo graag “ de heerlijkheid aanschouwen”, zegt meneer Klaassen ineens, vanuit het niets.
‘De heerlijkheid aanschouwen’, herhaal ik hardop, om even tot me door te laten dringen wat ie nou eigenlijk zegt. Drie prachtige bijbelse en ongewone dagelijkse woorden.
‘Wat bedoelt u daarmee?’ vraag ik .
Ik zit op een ouderwets voetenbankje dat bekleedt is met stof van een dik oud gordijn. Zo’n ding dat vroeger in veel Hollandse huiskamers stond en waar je veelal over struikelde. De voeten van Kees liggen op mijn knieën.
Ik doe zijn steunkousen uit met een easy slide. Daarmee schuift de kous gemakkelijker van de voet af. Steunkousen zitten namelijk best strak.
De woorden gonzen in mijn hoofd na. Ik ben stil en nog in verwondering.In een flits gaat door mij heen: ‘zou hij wel goed zijn in zijn hoofd, zou er iets aan de hand zijn vandaag?’ Ik ben van mijn a propos en zoek in mijn eigen brein naar houvast.
‘Zou hij op het randje van een psychose zitten?’
Ik kijk hem aan, dan vraag ik hem nogmaals: “Wat betekent dat voor u?” Hij vertelt geëmotioneerd dat het leven dan klaar is. Dat al het geworstel wegvalt. Hij wil graag verlossing en denkt dat dat komt als hij ‘de heerlijkheid aanschouwt’. Ik trek zijn kousen uit, doe zijn voeten in een bak warm water en masseer zijn tenen.
En waar wilt u graag van verlost worden, vraag ik ondertussen. ‘Van dit lijf, de pijn, ik kan weinig meer, ik heb geen zin…wat is dit nu voor leven, ik zit hier maar een beetje,’ zegt hij.
Dan stromen de tranen over zijn wangen. Ik hou zijn voeten vast. Stil. De tranen blijven stromen en het raakt mij. Hij snottert maar door. Ondertussen hoor ik hem mompelen over zijn vrouw en dat hij haar niet alleen wil achterlaten. Ineens zie ik een heel kleine jongen, hij snottert met lange halen, de bellen hangen aan zijn neus.
Het raakt me, ook mijn ogen schieten vol en ik voel hoe de heerlijkheid, in dit onbewaakte ogenblik, even tussen ons beiden is.